اشعار

رنگ خزان شدم ز غمت ای خزان من            زهـرای من! حبـیبۀ من! مهربان من

می‌بینی از غمت چقدر میخورم زمین؟            دیگـر شـدم بـدون عـصا آسـمان من!

این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست           شهر پرآشوبِ امکان، کوچه‌راهی بیش نیست

یوسف دل را نگه دار از زلیخای هوس           بگذر از دنیا که دنیا قعر چاهی بیش نیست

از ظـلـم مـردمـان دیـاری که داشـتـم            از دست رفت دار و نداری که داشتم

نه سال با تو بودم و یک عمر با نبی            یادش به خـیر ایل و تباری که داشتم

ای ذکر مناجـات شب و خلـوت حیدر            ای شیـرِ زنان، بـانـوی با هیبت حیدر

جز حـیدر کـرار، که قـدر تو شـناسد؟            غیر از تو که داند به جهان قیمت حیدر

چه‌کنم، بی‌تو اگـر زنـده بـمـانم، چه‌کنم            کاش می‌شد که در این شهر نمانم، چه‌کنم

تا سحرخـواب نداری و دعـاگـوی منی            شـده بـیـمـاری تو قـاتـل جـانـم، چه‌کـنم

دیده بستی پا سوی قبله کشیدی وای من           تا نمردم چشم خود را باز کن زهرای من
من به احزاب و اُحُد یکدم نلرزیدم ولی           تا تو افتادی ز پا لرزید دست و پای من

رفتی و در سینه‌ام دل بی‌قراری می‌کند            چشم هایم اشک نه! خونابه جاری می‌کند

رفتی و بوی تو مانـده در تمام خانه‌ام            یاد تو حتی "خزانم را بهاری" می‌کند

روز و شب در شررم دم به دم از تنهایی            خسته از هجر توأم، خسته‌ام از تنهایی

بر روی گونه مداوم قـدمش می‌لـغـزد            بی‌قراراست همین أشک هم از تنهایی

جهان آموخت از تو درس غیرت را            شجـاعت را عـنایت را کـرامت را

مسـلـمان می‌شـود در سـایه سار تو            یـهـودی دارد از تو این هـدایـت را

باز این چه شورش است که در خانۀ علیست؟            این سوز گـریه‌های غـریـبانۀ عـلیست

«کای مونس شکسته دلان حال ما ببین»            در آتش اینکه سوخته پـروانۀ عـلیست

دلـگـیـرم از قـرار تو و بـیـقـراری‌ات            غرق خزان شده ست هوای بهاری‌ات

خون گریه می‌کند دل دیوار و چشم در            تا خـیره می‌شود به تو و بردبـاری‌ات

همینکه نیستی اصلاً برای من مرگ است           ز داغ تو پُر زخمم دوای من مرگ است

غریب بودم؛ از این پس غریب تر شده‌ام           پس از تو همنفس آشنای من مرگ است

دستاس را چرخـاندم و بوی تو پیچـید            از بقـچـۀ نان عـطـرِ بازوی تو پیچـید

سـجــاده را وا کــردم و بـا ربّــنــایــم            یـا ربّـنـای لـحـنِ دلـجـوی تو پـیـچـیـد

رفتی و روز و شبم یکسره غمبار شده            نیـستی خـانه به روی سـرم آوار شده
سـهـم دستان منـم مثـل تو دیـوار شده            پسرت فـاطمه تب کرده و بیـمار شده

آسمان ماتم گرفته، غصه دار فاطمه است            در عـزای فـاطمیّه بی‌قـرار فاطمه است

این دهه صاحب زمان صاحب عزای مادر است            صاحب این غصه‌ها خود سفره دار فاطمه است

شکسته شد کمرم فاطمه زجا برخیز            تـرحّـمـی بنـمـا یـار بـا وفـا برخـیز

بدون تو به زمین میخورد یلِ یل ها            سلالۀ نـبـوی جـان مرتضی برخیز

این صفای سینه‌هامان از صفای فاطمه است           هر چه داریم و نداریم از عطای فاطمه است

چـادر خـاکی او بر قـلب ما هم نـور داد           باز هم در جان ما حال و هوای فاطمه است

گـاهی به یـاد زخـم تـنت گریه می‌کند            یا با حـسین و با حـسنت گـریه می‌کند

یا گـوشه‌ای نـشـسته و همراه تک تک            گـل های سـرخ پیـرهنت گـریه می‌کند

آن شب در آن بیت العزا غوغا به پا بود           تصویر یک زن روی دست مرتضی بود

مانند شیـشه چـند جای او تـرک داشت           این هـا هـمـه درد سـر شـیـر خــدا بــود

بسترت جـمع شد اما اثـرت هست هنوز           بالشی خیس، ز چشمان ترت هست هنوز

رنگ این پارچۀ بستـر تو گـلگـون ماند           اثـری از بـدن مخـتصرت هـست هـنوز